Sziget, island of freedom.
De setting op zich spreekt al tot de verbeelding: een eiland (letterlijk betekent ‘Sziget’: eiland) in de Donau, de rivier die Buda en Pest van elkaar scheidt. Hier vindt jaarlijks het Sziget festival plaats: 5 dagen van sex, drugs en bovenal veel rocknroll.
Onze Harleys mochten hiervoor een weekje op stal. Bleek dat de Hongaarse stallen behoorlijk prijzig zijn: een kleine 400 euro voor een week. Niet dat we gierig zijn of (al) op droog zaad zaten, maar met dat bedrag konden we leukere dingen doen. Ten einde raad reden we naar de dichts bijzijnde H-D dealer en vroegen we met puppy-oogjes of we aub onze bikes er geen weekje mochten parkeren. “ehm…. sure guys, no problem!”, was dat een opluchting!!
Budapest is een historische stad die niet mild behandeld is geweest doorheen de geschiedenis. Vele gebouwen in de stad zijn nog stille getuigen van WO2 en vooral het communistische bezet
dat daarop volgde. Beide donkere periodes hebben er diepe wonden geslagen. Gelukkig is de ‘bezetting’ tijdens Sziget ietwat vrolijker met 300.000 uitgelaten feestvierders waaronder tienduizenden… Hollanders. Meer uitleg is hierbij niet nodig, iedereen kan zich wel voor de geest halen tot welke (over)last de combinatie van Hollanders en alcohol kan leiden :p
Dit kleine minpuntje verdwijnt in het niets bij de vele pluspunten die Sziget heeft. Er heerst een zéér relaxte sfeer van alles-kan-alles-mag wat voor ons een verademing was tov enkele Vlaamse festivals waar alles overgecontroleerd en ietwat steriel is. Dit staat – naar onze mening – in schril contrast met wat rocknroll zou moeten zijn! Tel daar nog bij dat eten en drinken op Sziget spotgoedkoop is (halve liter bier aan 1.3euro, mojito’s worden er bijvoorbeeld in emmers(!) verkocht) en je kan je wel voorstellen dat wij hier helemaal in ons element waren.
Ons muzikaal hoogtepunt was ongetwijfeld het optreden van Flogging Molly, een punk band met Ierse roots die vanaf de eerste noten de hele tent compleet los deed gaan. Het was toen 44 graden, je kan je wel voorstellen wat een broeierige en zweterige moshpits het waren!!
Het cliché wil dat aan alle mooie liedjes een eind komt, helaas konden ook wij hieraan niet ontkomen. Life goes on, we moeten verder… We keren morgen terug richting Belgie, zij het via een ommetje langs onder andere Slowakije en Tsjechie. Gelukkig moeten we niet met de trein of auto terug en kunnen we wederom rekenen op onze vette Harleys, dat verzacht de pijn aanzienlijk 😉
Verslag hiervan volgt snel, stay tuned!!