Waarom betalen voor wat anderen gratis aanbieden niet werkt

De eerste, Engelstalige versie van de digitale encyclopedie Microsoft
Encarta verscheen in 1993 op de markt. Het succes was enorm: in het eerste jaar
betaalden 350.000 mensen 99 dollar voor het werk, dat als eerste in zijn soort
gebruik maakte van de toen reeds bestaande multimediamogelijkheden: muziek en
dierengeluiden konden bijvoorbeeld makkelijk bijgevoegd en afgespeeld worden.
Ook het feit dat men van het ene naar het andere artikel kon linken was  een duidelijk voordeel ten opzichte van een
papieren encyclopedie.

Maar al snel doken concurrenten op. Wikipedia bijvoorbeeld,
is de naam die bij iedereen opkomt, wanneer men over Encarta spreekt. En ook
Google, want is dat niet ’s werelds omvangrijkste encyclopedie?

Het idee van Encarta werd voor het eerst door Bill Gates
aangekaart in … 1985, toen van het internet nog geen sprake was. Hij sprak van
een ‘high-price, high-demand’ –product dat even succesvol zou worden als
Microsoft Word en Excel. En de vooruitzichten waren fenomenaal. Tijdens een
pilootproject verklaarden potentiële kopers dat ze bereid waren 1.000 tot 2.000
dollar neer te tellen voor een multimedia encyclopedie op CD-rom.

Bij de
lancering hing dan ook een prijskaartje van 395 dollar aan de doos. Maar er was reeds
een kaper op de kust: Compton verkocht een soortgelijk werk, de Interactive Encyclopedia, voor amper 129
dollar. Onder druk van het Encarta-verkoopsteam verlaagde Microsoft de prijs al snel tot
99 dollar. ‘Realiseren jullie je dat de prijs nooit meer zal stijgen?’ vroeg
Martin Leahy, een verkoper bij Microsoft, aan zijn collega’s. En dat hij gelijk zou krijgen. Midden
november 2008 kondigde Microsoft aan een einde te maken aan de
Encarta-encyclopedie, en dit zowel voor de Nederlandse als Franstalige versie.En in oktober van dit jaar wordt de Encarta-stekker wereldwijd uitgetrokken.

Microsoft
had geleerd dat het publiek niet zal betalen voor informatie die anderen gratis
aanbieden.