Redactie Belgiancowboys - bereikbaar via redactie [at] belgiancowboys.be
In tijden van comunicatie, connecties, links en netwerken, zijn er ook mensen die zich hullen in onbekendheid. Onbereikbaarheid is een luxe geworden. ‘Er even niet zijn’ wordt als excentriek beschouwd. Hoe bedoelt u? Hij kan niet gestoord worden? Hij heeft toch zijn smartphone mee? So what?
Toch ontstaat een nieuwe trend bij managers van vandaag. En niet alleen bij de oudere managers. Ook jongelingen geven steeds vaker hun mobiele ketting terug. Steeds minder zie je op visitekaartjes het mobiele nummer staan van iemand. Van de stack visitekaartjes van de laatste weken zie ik ongeveer 10% van de kaartjes zonder mobiele nummer. En bij navraag naar het mobiele nummer werd dit steeds vriendelijk geweigerd.
Ik vind dit een positieve evolutie. Ik moet toegeven. Ik ben té bereikbaar. Mobiel, email, blogs, facebook, twitter, linkedin, email, vaste telefoon, skype, foursquare,… Is er iets als ’too much’? Wanneer ben je bereikbaar genoeg? Voor ieder mens een ander antwoord zo blijkt. Ik ben jaloers op die mensen.
Dus heb ik besloten het te proberen en heb deze week mijn Backberry speelgoed teruggegeven. Standaard out of office aangemaakt. Als ik in buitenland ben kan je emails sturen, maar ik zal ze pas lezen als ik er de tijd voor heb, als ik terug ben. Heerlijk moet dit zijn… Mijn mobiele nummer voor het werk is enkel bekend bij mijn professionele relaties. Enkel zij kunnen mij op dat nummer bereiken (als ze het geluk hebben dat ik op dat moment professioneel bezig ben). Ben ik niet aan het werk, dan staat de professionele af en zal ik enkel te bereiken zijn op mijn privé mobiel. Enkel voor de mensen die op dat moment belangrijk zijn. Het lijkt simpel, maar weinigen slagen vandaag in die kleine maar duidelijke afscheiding.
Verder zal ik mijn mobiliteit verder proberen af te bouwen tot de essentie. Ik ben benieuwd. De connectiviteit is een gewoonte geworden. Het zal afkicken worden.