Waarom Susan Boyle ons tot tranen toe beweegt

‘So, tell me about Susan Boyle’.

Met die woorden begroette de voormalige voorzitter van de Verenigde
Naties, Kofi Annan, de Britse premier Gordon Brown, toen die vorige
week een lezing van hem bijwoonde in het Schotse Kirkcaldy.

Ondertussen zoeken de internationale media zich suf naar het hoe en
waarom van Boyle’s succes, wiens optreden in ‘Britain’s got talent’ op
YouTube nu al 46 miljoen keer is bekeken.

“I dreamed a dream in time gone by, when hope was high and life worth living.” Met deze -zeer van toepassing op Boyle zelf- woorden begint het thema
uit Les Miserables, dat van deze 47-jarige Britse vrouw in een klap een
wereldster maakte. Boyle bekende dat ze nog nooit werd gekust, werkloos
is, alleen woont met haar kat Pebbles en het merendeel van haar leven
aan vrijwilligerswerk heeft besteed tot haar moeder -die in 2007
overleed- ziek werd en ze voor haar ging zorgen.

‘Jeugd en schoonheid mogen geen rol spelen in talentenjachten, maar eender welke idioot weet dat de waarheid net omgekeerd is,’ schrijft Minette Marin in de Sunday Times. ‘Toen
deze ‘rare, wat verwaarloosde’ vrouw haar entree maakte op het podium
van ‘Britain’s got talent’, gaf niemand een cent voor haar kansen. De
eenvoud waarmee ze zichzelf aan de jury presenteerde stond in schril
contrast met het oorverdovende applaus dat uitbrak wanneer ze amper
twee, drie noten had gezongen. Wat een verschil met de zelfvoldane
attitude van Simon Cowell en de andere juryleden, die haar ei zo na
uitlachten, toen Boyle zei dat ze zangeres wilde worden, net zoals haar
idool Elaine Page. Het publiek hield het niet meer, joelde en tierde,
de meesten in tranen. Dit is een sprookje.’

‘Haar moment van roem bezorgde haar onmiddellijke globale erkenning. Waarom deze adoratie?‘ vroeg Melanie Reid zich af in The Times. ‘Omdat
Boyle de droom van miljoenen mensen heeft waargemaakt, door de
wreedheid van deze maatschappij uit te dagen, waarin mensen worden
beoordeeld op hun uiterlijk.’

‘Boyle zal de wedstrijd waarschijnlijk winnen,’ aldus Tanya Gold in The Guardian. ‘En
een vrouw laten winnen die als ‘lelijk’ wordt beschouwd zal ons allen
beter doen voelen. Maar de onweerlegbare en trieste kern van de zaak
blijft het gejoel van het publiek toen ze Boyle voor het eerst zagen.
Misschien applaudisseren we enkel om onszelf te vergeven voor alle
andere Susans die hun carrière vanwege hun uiterlijk zagen vernietigd.’

‘Toch is Boyle’s succes niet dat van een slachtoffer dat haar
vijanden overwon; het is het succes van iemand die zichzelf durfde te
blijven. We wenen omdat we daarin de kiemen  van onze eigen bevrijding herkennen.’